Ψυχολογίες

Στο νοσοκομείο προφανώς θα βρεθείς αντιμέτωπος με πολλές, μα πάρα πολλές διαφορετικές προσωπικότητες. Το θέμα είναι, να μπορείς να τις αντιμετωπίσεις σωστά. Και όχι μόνο αυτό, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά να έχεις χτίσει ένα μικρό ψυχολογικό προφίλ, και όλο αυτό μέσα από 2-3 ερωτήσεις.

Πάντα με χαμόγελο (εγώ τουλάχιστον) περιφέρομαι στα δωμάτια. "Καλημέρα!" λέω, με τραβηγμένο λίγο το "κα". Τώρα από τις απαντήσεις , τεστάρω σε τι mood βρίσκονται. Περνάω στο κυρίως θέμα. "Να πάρουμε μια πιεσούλα;" "Ε, πάρε.." "Ε μωρέ, τσάμπα είναι!" λέω εγώ προσπαθώντας να τους φτιάξω λίγο το κέφι. Κάποιοι χαμογελούν, κάποιοι άλλοι είναι βυθισμένοι.

Υπάρχουν και ασθενείς που δεν επικοινωνούν καθόλου. Όμως εγώ τους μιλάω. Ίσως κάποιοι νομίζουν ότι είμαι λίγο τρελή, αλλά έχω διαβάσει ότι η τελευταία αίσθηση που χάνουμε είναι η ακοή μας. Οπότε τους μιλάω λίγο. Αν είναι να τους κάνω κάτι αμυδρό δεν λέω τίποτα, αλλά αν πρόκειται να τους πονέσω θα τους το πω. Ίσως το εκτιμούν, ίσως και όχι.

Σπάνια θα πετύχω κάποιον πολύ απαιτητικό ασθενή, συνήθως οι συνοδοί φωνάζουν, ουρλιάζουν, τρομάζουν με το παραμικρό. Άλλοi δικαίως άλλοι ίσως απλά βλέπουν το μπάχαλο που υπάρχει , γιατί και με 40 ασθενείς τι να πρωτοπρολάβεις, οπότε και σκέφτονται πως αν δεν φωνάξω δεν θα μου δώσουν σημασία. Μπορεί να είμαι καινούρια, αλλά πρέπει να κόβεις και τον αέρα σε μερικούς. Δεν είμαι υπηρετικό προσωπικό.

Στους ενοχλητικούς συνοδούς, αν με εκνευρίσουν θα τους μιλήσω με ύφος. Ειδικά αν αμφισβητήσουν τις γνώσεις μου. Στους πολύ καταπονημένους συνήθως μιλάω πιο στοργικά, αργά και γλυκά. Στους πιο ομιλητικούς, τους πειράζω και πολλοί από εκείνους το κάνουν επίσης.

Συνήθως όταν έρχονται κάτι να ζητήσουν από εμένα συνήθως με αποκαλούν το καλό κορίτσι, κούκλα, όμορφη και άλλα τέτοια κοπλιμέντα.

Το πιο περίεργο είναι η μνήμη κάποιων που είχαν νοσηλευτεί και τους φέρνουν ξανά.
Εχθές είχα έναν παππού που με θυμόταν και μου λέει
-Α! Σε έψαχνα, ρώτησα αν δουλεύεις, εσύ η Μυτιληνιά!
-Α, με θυμάστε βλέπω.
-Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπες!
-Τι σας είχα πει; Γιατί λέω και πολλά!
-Μια μέρα μου είχαν βάλει έναν σωλήνα (παροχετευτικός σωλήνας συνήθως για την έξοδο υγρού από εσωτερικό σημείο -πχ πνεύμονα) και πονούσα πολύ, δεν μπορούσα να φάω, στο είπα και μου απάντησες "Δεν μπορείς να φας; Θα σε ταΐσω εγώ!"

Πραγματικά, συγκινήθηκα που κάποιος με θυμόταν. Σκέφτηκα πως κάτι σωστό θα κάνω. Ένας παππούς που δεν είχε κανέναν στον κόσμο, έμενε σε γηροκομείο παρατημένος από όλους και όμως, ήταν στο νοσοκομείο και χαμογελούσε που με έβλεπε. Άλλοι μου φέρνουν καφέ ως ένδειξη συμπάθειας, με κερνάνε κάποιο γλυκό, θυμούνται το όνομά μου. Τα εκτιμώ όλα αυτά.

Και εγώ θυμάμαι πολλούς από αυτούς που φεύγουν.
Σε αυτή την δουλειά, δεν κλείνεις την πόρτα και όλα σβήνουν. Σε επηρεάζει το καθετή. Χαρούμενο ή όχι.
Μια συνάδελφός μου, έχασε το παιδί της από καρκίνο στον εγκέφαλο και ήταν εκεί, γελούσε με τα αστεία μου και με κοιτούσε στα μάτια.

Και εμείς μιλάμε για τα προβλήματα. Πονάνε τα πόδια μου κάθε φορά που φεύγω από το νοσοκομείο, μου τελειώνουν τα χρήματα πιο γρήγορα καμιά φορά, με ενοχλεί η γάτα μου που νιαουρίζει το βράδυ και εγώ νυστάζω, αλλά χαίρομαι που ζω. Χαίρομαι που θα πάω εκεί, μέσα στο θάνατο και κάθε μέρα θα προσπαθώ να τον τραβάω μακριά από κάθε ασθενή μου. Είτε τα καταφέρνω είτε όχι. Κι όταν τα καταφέρνω αλήθεια, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση. Βγαίνω από την πόρτα, μπαίνω στο λεωφορείο και χαμογελώ.

Είμαι καλά, είμαι εγώ και είμαι εδώ. Και ας έχασα το λεωφορείο.
Το επόμενο, σε 10 λεπτά.