Καθημερινότητα

Δευτέρα πρωί.
Εφημερία.

Ο πανικός από το πρωί.
Συνάδελφοι δύο - τριών κατηγοριών.
Αυτοί που δεν με φορτώνουν με πολλά, αυτοί που μόνο με φορτώνουν και οι ενδιάμεσοι,αυτοί είναι ανάλογα με τα φεγγάρια τους.

Μια γιατρός μου κάνει παρατήρηση γιατί φοράω στηθοσκόπιο στον λαιμό. Το θεωρώ ένα απαίσιο κλισέ. Ένας γιατρός μου δίνει συγχαρητήρια που το φοράω.

Την ώρα της νοσηλείας:
- Κύριε, αυτό είναι υπόθετο παυσίπονο, όταν πονάτε θα μας φωνάξετε για να σας βοηθήσουμε, Εντάξει.
- Εντάξει κοριτσάκι μου.

Μετά από μια ώρα, καθώς ελέγχω τους θαλάμους:
- Το πήρα τώρα γιατί πονάω.
- Μόνος σας το πήρατε; Δεν θέλατε βοήθεια.
(μου κάνει νεύμα με το κεφάλι του πως "όχι", αλλά κάτι φουσκώνει το μάγουλό του)
- Τι μασάτε;
- Το παυσίπονο.
- Το υπόθετο;;
- Υπόθετο είναι ;
- ΝΑΙ!

Και μετά σου λένε ότι στην ψυχιατρική είναι χειρότερα.
Δουλεύοντας μόνο πρωί, πάντα κοιτάζω τους ασθενείς να δω αν κάποιος έφυγε. Υπάρχουν βαριά περιστατικά που δεν επιβιώνουν και λυπάμαι όταν βλέπω άλλους στην θέση τους. Λυπάμαι επίσης για εμένα όταν φεύγει κάποιος ασθενής που συμπαθώ. Χαίρομαι που φεύγει, λυπάμαι που δεν συναντώ συχνά τέτοιους ασθενείς.

Συνήθως για προσέγγιση χρησιμοποιώ την μέθοδο του "γιατί;"
"Γιατί σηκώθηκες;" "Γιατί φεύγεις; Που πας;" "Που έβαλες το θερμόμετρο; Γιατί μου τα χάνετε; Ε;"

Και πάνω στο τρέξιμο και τις γρήγορες σκέψεις. Φτάνω στο θάλαμο 9.
Μια κυρία στα δεξιά που είχα παρατηρήσει είχε 2 φωτογραφίες από ένα αγοράκι δίπλα στο μαξιλάρι της. Την βλέπω λίγο αδιάθετη.

- Γιατί μου είστε στεναχωρημένη; Ε;;
Πιάνει μια φωτογραφία και την φέρνει στο πρόσωπό μου "Κοίτα τι έχασα" μου λέει και βουρκώνει αμέσως. "Από καρκίνο"
Έχοντας μια σχετικά παρόμοια εμπειρία της την λέω και συνοψίζω στα 3 λεπτά τι έχω περάσει και εκείνη να μου λέει ότι έχασε ένα εγγονάκι από καρκίνο και πως η κόρη της έχει και αυτή. Μέσα σε ένα λεπτό υπήρξε μια σύνδεση που με έκανε να της χαϊδεύω στοργικά την πλάτη και εκείνη να μου κρατάει σφιχτά το χέρι. Μια σύνδεση ανάμεσα σε δύο άγνωστα άτομα, με διαφορετική ηλικία και εμπειρίες, από διαφορετικά μέρη που απλά συναντηθήκαμε μέσα σε ένα θάλαμο, μέσα από μια αφορμή  μέσα σε 3 λεπτά, ήξερε και ήξερα μια από τις πιο τραυματικές εμπειρίες που έζησα και ζει.

- Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά δεν θέλω να μου κλαίτε.
Και αμέσως μου χαμογέλασε αδρά.

Βλέπεις ανθρώπους χαρούμενους και υπό συνθήκες που ίσως εγώ ή εσύ ή ο καθένας ίσως δεν άντεχε. Είναι σε ένα κρεββάτι, κατάκοιτοι, λερωμένοι, με καθημερινή κουραστική φλεβοκέντηση, παρακεντήσεις, γκρίνια, άγχος και όμως όταν χαμογελώ, το ανταποδίδουν.

Το νοσοκομείο είναι παράνοια. Για όλους, είτε προσωπικό είτε ασθενείς.

Νομίζω κάτι που δεν κοστίζει είναι ένα χαμόγελο. Κάνει θαύματα.