Πρόσωπα

Μέσα σε μια πτέρυγα νοσοκομείου ο καθένας αλλάζει. Κανένας δεν είναι ο εαυτός του. Εμείς σαν νοσηλευτές αφήνουμε τα προβλήματα στην άκρη, εκεί, μαζί με τα ρούχα της βάρδιας που βάζουμε, κλείνουμε τα προβλήματά μας μαζί με τα ρούχα μας στο ντουλάπι και κλειδώνουμε καλά.

Φοράμε το χαμόγελό μας και βγαίνουμε έξω. Όχι πως είναι έτσι όλοι. Θα έπρεπε τουλάχιστον. Η μορφή σου και τα συναισθήματα που βγάζεις στον καθένα είναι διαφορετικά. Είσαι η κοπέλα που περιποιείται, η εγγονή που τόσο μοιάζει στην δική σου, η αδερφή, η ανιψιά, ένα γνωστό κοριτσάκι.
Απορούν που είμαι τόσο μικρή, άλλοι νομίζουν είμαι 18, δίνουν συγχαρητήρια γι αυτό που κάνουμε. Μαθαίνουν το όνομά σου και μετά γίνεσαι κάτι παραπάνω από μια απλή νοσηλεύτρια. Παίρνεις την μορφή, μια οικεία μορφή για εκείνους. Ακόμα και τα χάπια τους να τους δώσεις, το μπουκαλάκι με το νερό ή λίγο να φροντίσεις, σε ευχαριστούν τόσο πολύ.

Σήμερα πέθανε ένας ασθενής 36 χρονών. Ήταν από τότε που μπήκα για πρακτική. Κάθε μέρα τον έβλεπα, του μιλούσα. Ήξερα πως ήταν βαριά. Αλλά όταν το μαθαίνεις, είναι αλλιώς.

Σήμερα έμοιαζα με την εγγονή ενός παππού στο 2ο δωμάτιο, είχα και το ίδιο όνομα και χαιρόταν που με έβλεπε.

Σήμερα η κυρία στον διάδρομο μου λέει ότι κατάπιε το θερμόμετρο, η μπλούζα της λέει το κατάπιε. Ποιητικό κάπως.

Σήμερα ένας πλαστικός χειρούργος καθάριζε το τραύμα ενός παππούλη στο 4ο δωμάτιο. Ο καημένος δεν έβλεπε. Φώναζε την γυναίκα του "Βασίλω" και "ω, Βασίλω  , "κράτα μου το χέρι", και έγινα για λίγο η γυναίκα του, του κράτησα το χέρι.  Μου το έσφιγγε δυνατά.

Σήμερα στο δωμάτιο 9 μια καστανή περούκα στόλιζε ένα μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό και όχι το κεφάλι της κυρίας, γιατί είχε πέσει για ύπνο.

Σήμερα μια κυρία πονούσε, ήμουν η νοσηλεύτρια της και της είπα πως θα περάσει σε λίγο ο πόνος γιατί της έβαλα παυσίπονο. Εκείνη μου κράτησε το χέρι και μου είπε πως με αγαπάει πολύ.

Σήμερα πονάει ο λαιμός μου, ίσως έπαθα αμυγδαλίτιδα.

Πριν κοιμηθώ απλά σκέφτομαι πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι ήμουν.
Αρκετοί.

Έβαλα ξυπνητήρι στις 7 και έπεσα για ύπνο.

Όχι

Έχω ένα πρόβλημα, είμαι φιλότιμη. Και ναι! Είναι πρόβλημα. Δεν λέω συχνά όχι, πράγμα που σημαίνει ότι η εκμετάλλευση υφίσταται στο έπακρο στο συγκεκριμένο τμήμα. Εδώ και 1,5 εβδομάδα όχι απλά δεν προλαβαίνω να κάτσω, δεν προλαβαίνω να φάω, ούτε στο μπάνιο να πάω. Τα πόδια μου πονάνε, πάω τον γιατρό, φλεγμονή και στα δύο γόνατα. Υπέροχα λέω.
Η καλή μέρα, από την βάρδια φαίνεται. Αν έχεις τους σωστούς συναδέλφους δηλαδή.
Ημέρα Τρίτη, τρέξιμο μετά από εφημερία, όλα φουλ! Ένα 25χρονο αγόρι σε ένα δίκλινο δωμάτιο δεν αισθάνεται πολύ καλά. Τρέχω να δω! Έχει αδύναμο σφυγμό. Δεν μπορεί να ανασάνει καλά. Φωνάζω επιπλέον νοσηλεύτριες. Κρίνω ότι πρέπει να γίνει cpr.
-Να κάνω cpr;
-Όχι , θα φωνάξουμε τον γιατρό του!
Πάω να αρχίσω μαλάξεις αλλά μπαίνει η γιατρός του εκείνη την στιγμή. "Άσε, συνεχίζω εγώ." Έφυγα από το δωμάτιο. Δεν χρειάστηκε να το συνεχίσω.
Έχουμε και αυτό το πρόβλημα. Δεν εμπιστεύονται τις γνώσεις μου και όχι μόνο αυτό, αλλά δεν χρησιμοποιούν και τις δικές τους.

Την επόμενη μέρα, ευτυχώς η μέρα καλυτερεύει λόγω συναδέλφων. Τα πράγματα κινούνται γρήγορα, κάνω διάλειμμα και μιλάω και με τους ασθενείς - συνοδούς, τους λύνω απορίες. Νιώθω χρήσιμη. Η μαμά του 19χρονου θέλει να του αλλάξουμε σεντόνι. Ο πάτερ που βρίσκεται στο δωμάτιο της δίνει ένα σταυρουδάκι που έχει στην μέση ένα κυκλάκι, αν κοιτάξεις μέσα βλέπεις την Παναγίτσα μου είπε. Όντως.
Σκέφτομαι πόσοι πολλοί άνθρωποι σε τέτοιες καταστάσεις, είτε ήταν θρήσκοι ή όχι, στρέφονται τόσο πολύ στον Θεό και την προσευχή. Βέβαια, όταν σου λένε ότι ένα θαύμα θα σε σώσει ή οτι είναι σοβαρά το παιδί σου, ο πατέρας ή γιαγιά σου, τότε τα πράγματα αλλάζουν. Εναποθέτεις τις ελπίδες στους γιατρούς και αν εκείνοι παραδίδουν τα όπλα, τότε κάπου πρέπει να τις αφήσεις. Αν δεν μπορείς να τις έχεις μετέωρες, επειδή κανένας δεν συμβιβάζεται εύκολα και γρήγορα με το "τέλος" ίσως ο κάθε Θεός είναι η καλύτερη "δικαιολογία" ενός ψύχραιμου μυαλού. Για να μην σαλτάρεις!
Επιστρέφω στην πραγματικότητα  Αλλάζω μόνη μου τα σεντόνια και συνδέω τους ορούς του αγοριού. Η καημένη η κυρία, χίλια ευχαριστώ να μου λέει!
-Κάτσε να σου δώσω κάτι που θέλω!
-Δεν θέλω τίποτα!
-Κοίτα έχω ένα δαχτυλίδι που λέει την ψυχολογία. Όταν είναι σκουρόχρωμο είσαι στεναχωρημένος και όσο ανοίγει το χρώμα είσαι χαρούμενος.
-Α, σε μένα μόνο μαύρο θα δείχνει!
-Αφού είσαι χαρούμενη!
-Προς το παρόν
είπα και χαμογέλασα
-Δεν το θέλω, κρατήστε το! Δικό σας είναι!!
-Όχι όχι
μου λέει και μου το βάζει στην τσέπη.


Σε άλλο δωμάτιο, μια κοπέλα που προσέχει την μαμά της, επειδή την βοηθάω μου δίνει μια σακούλα. Ήρθε ο φίλος της από το Λονδίνο και του είπε να μου φέρει ένα δώρο από εκεί. Τα κλάματα κόντεψα να βάλω.
-Δεν χρειαζόταν να το κάνεις! Σου είχα πει πως δεν ήθελα! Την δουλειά μου κάνω. Δεν πρέπει να μου δίνεις τίποτα επειδή την κάνω σωστά.

Για τους ανθρώπους σε αυτή την κλινική είμαι το μικρούλη, ή η ομορφούλα η καλούλα, η συμπαθητική κοπελίτσα που θα τους κάνει το χατίρι να τρέξει λίγο παραπάνω. Μακάρι έτσι να μείνω.
Το μεσημέρι ήμουν στο λεωφορείο. Άκουγα μουσική και έβαλα το εισιτήριο στην τσέπη μου. Έπιασα το δαχτυλίδι που μου έδωσε αυτή η κυρία να το επεξεργαστώ. Χαμογελούσα. Ίσως να είμαι και καλή νοσηλεύτρια. Για να μου φέρονται έτσι, κάτι θα κάνω καλά. Το δαχτυλίδι είχε γίνει κίτρινο ανοιχτό. Έδειχνε να είμαι χαρούμενη. Και ήμουν. Απλή σύμπτωση ή όχι ο συντονισμός μας εγώ ήμουν καλά. Άξιζαν 10 χάλια μέρες μπροστά σε αυτήν.