Πρόσωπα

Μέσα σε μια πτέρυγα νοσοκομείου ο καθένας αλλάζει. Κανένας δεν είναι ο εαυτός του. Εμείς σαν νοσηλευτές αφήνουμε τα προβλήματα στην άκρη, εκεί, μαζί με τα ρούχα της βάρδιας που βάζουμε, κλείνουμε τα προβλήματά μας μαζί με τα ρούχα μας στο ντουλάπι και κλειδώνουμε καλά.

Φοράμε το χαμόγελό μας και βγαίνουμε έξω. Όχι πως είναι έτσι όλοι. Θα έπρεπε τουλάχιστον. Η μορφή σου και τα συναισθήματα που βγάζεις στον καθένα είναι διαφορετικά. Είσαι η κοπέλα που περιποιείται, η εγγονή που τόσο μοιάζει στην δική σου, η αδερφή, η ανιψιά, ένα γνωστό κοριτσάκι.
Απορούν που είμαι τόσο μικρή, άλλοι νομίζουν είμαι 18, δίνουν συγχαρητήρια γι αυτό που κάνουμε. Μαθαίνουν το όνομά σου και μετά γίνεσαι κάτι παραπάνω από μια απλή νοσηλεύτρια. Παίρνεις την μορφή, μια οικεία μορφή για εκείνους. Ακόμα και τα χάπια τους να τους δώσεις, το μπουκαλάκι με το νερό ή λίγο να φροντίσεις, σε ευχαριστούν τόσο πολύ.

Σήμερα πέθανε ένας ασθενής 36 χρονών. Ήταν από τότε που μπήκα για πρακτική. Κάθε μέρα τον έβλεπα, του μιλούσα. Ήξερα πως ήταν βαριά. Αλλά όταν το μαθαίνεις, είναι αλλιώς.

Σήμερα έμοιαζα με την εγγονή ενός παππού στο 2ο δωμάτιο, είχα και το ίδιο όνομα και χαιρόταν που με έβλεπε.

Σήμερα η κυρία στον διάδρομο μου λέει ότι κατάπιε το θερμόμετρο, η μπλούζα της λέει το κατάπιε. Ποιητικό κάπως.

Σήμερα ένας πλαστικός χειρούργος καθάριζε το τραύμα ενός παππούλη στο 4ο δωμάτιο. Ο καημένος δεν έβλεπε. Φώναζε την γυναίκα του "Βασίλω" και "ω, Βασίλω  , "κράτα μου το χέρι", και έγινα για λίγο η γυναίκα του, του κράτησα το χέρι.  Μου το έσφιγγε δυνατά.

Σήμερα στο δωμάτιο 9 μια καστανή περούκα στόλιζε ένα μπουκάλι με εμφιαλωμένο νερό και όχι το κεφάλι της κυρίας, γιατί είχε πέσει για ύπνο.

Σήμερα μια κυρία πονούσε, ήμουν η νοσηλεύτρια της και της είπα πως θα περάσει σε λίγο ο πόνος γιατί της έβαλα παυσίπονο. Εκείνη μου κράτησε το χέρι και μου είπε πως με αγαπάει πολύ.

Σήμερα πονάει ο λαιμός μου, ίσως έπαθα αμυγδαλίτιδα.

Πριν κοιμηθώ απλά σκέφτομαι πόσοι διαφορετικοί άνθρωποι ήμουν.
Αρκετοί.

Έβαλα ξυπνητήρι στις 7 και έπεσα για ύπνο.