Παρασκευή. Εφημερία. Λείπει η προϊσταμένη Έχουμε μια να την αναπληρώνει, μια για την νοσηλεία και μαζί με εμένα ακόμα 2 ΔΕ νοσηλεύτριες (δηλ βοηθός νοσηλευτή, ΔΕ= Δευτεροβάθμια εκπαίδευση). Η μία στην κίνηση, η άλλη στο στρώσιμο και εγώ , κλασσικά, για όλα τα υπόλοιπα.
Πρωινό τηλέφωνο. Η κοπέλα της νοσηλεία εκτός. Ασθενής δηλώνει και εμείς αρχίζουμε να τραβάμε τα μαλλιά μας! Πρέπει να παρθούν ζωτικά (πιέσεις , θερμοκρασίες) να μπουν οροί, να δοθούν χάπια, να ετοιμαστεί νοσηλεία, να στρωθούν κρεβάτια, να αλλαχθούν ουροσυλλέκτες, να διαβαστούν καρτέλες ασθενών, να γίνει νοσηλεία στις 9 να ετοιμαστεί των 12 να γίνει, να ετοιμαστεί των 2 και να γίνει, να βγουν τα ογκομετρικά (οράκια με φάρμακα μέσα, ενδοφλέβια), να τακτοποιηθούν τα φάρμακα και να γραφούν οροί και δίαιτες για τους επόμενους.
Όλα αυτά.
Και αρχίζουμε να τρέχουμε, παίρνω πιέσεις, χαμογελάω στους ασθενείς, κάνω χιούμορ, τρέχω να βοηθήσω στην νοσηλεία, κάνω ενδοφλέβια φάρμακα, τους βάζω εισπνεόμενα, βάζω-βγάζω ογκομεντρικά, οι αντλίες με τις μικροσταγόνες βαράνε σε 3 δωμάτια ένα ενοχλητικό μπίπ μπίπ, τρέχω να φωνάζω να τις φτιάξουν γιατί εγώ δεν ξέρω, ένας ασθενής σφαδάζει από τον πόνο, φωνάζω γιατρό, εκείνος μου λέει να φωνάξω και νοσηλεύτρια, μαλώνουν μπροστά μου 5-6 δευτερόλεπτα για το ποιος φταίει, ο συνοδός αρχίζει να ωρύεται, επιστρέφω στην νοσηλεία, σε κάθε δωμάτιο με σταματάνε
-Θέλω το παυσίπονο, πονάω!
-Ναι τώρα σας το φέρνω.
-Δεν τρέχει ο ορός.
-Θα έρθω σε λίγο.
-Μου συνδέεται τον ορό, τελείωσε η αντιβίωση.
-Ναι, ένα λεπτό.
-Ο μπαμπάς μου λερώθηκε, θα έρθετε;
-Μόλις τελειώσω θα το πω να έρθουμε.
-Μα το έχω πει τόσες φορές.
-Το ξέρω κυρία, και εγώ τρέχω.
-Ναι αλλά είναι δουλειά σας!
-Το ξέρω!!
-Μου συνδέεται το οξυγόνο;
-Θα μου φέρετε το παυσίπονο;
Η μια νοσηλεύτρια με ρωτάει αν τελείωσα, της λέω όχι, μου λέει να κάνω πιο γρήγορα!
Τρέχω για όλα, η δουλειά δεν τελειώνει, νιώθω το κεφάλι μου να πονάει, είμαι άσπρη, μια συνοδός μου λέει "πως είσαι έτσι; είσαι καλά;" τρέχω λίγο στον διάδρομο έξω, η πόρτα δεν ανοίγει, τρέχω απέναντι, ανοίγω το παράθυρο, οξυγόνο!
Ανασαίνω γρήγορα, νομίζω πως δακρύζω, το κεφάλι μου πονάει, ένας φοιτητής ιατρικής με ρωτάει αν είμαι καλά, δεν μπορώ να του απαντήσω, γλιστράω με την πλάτη στον τοίχο προς τα κάνω, μια κρίση πανικού, προσπαθώ να ηρεμήσω, μια γιατρός μου λέει να ησυχάσω, ήρεμες ανάσες, τα χέρια μου ξεμουδιάζουν και το οξυγόνο γεμίζει πάλι τα πνευμόνια μου. Με ρωτάνε αν είμαι καλά. Καλά τους λέω. Σηκώνομαι πάνω, σκουπίζω το eye liner που πότισε τα μάτια μου, παίρνω δύο βαθιές ανάσες και μπαίνω στο χάος. Η ώρα είναι 2μμ. Συνεχίζω ήρεμα, χαμογελάω ξανά, προσπαθώ τουλάχιστον. Η βάρδια τελειώνει, τα πόδια μου πονάνε, πεινάω και νυστάζω. Νιώθω πολύ κουρασμένη.
Αλλάζω στα αποδυτήρια. Βγάζω τα ρούχα της δουλειάς και μέσα στην τσάντα μου, αφήνω όλο το χάος του σήμερα. Ίσως η χειρότερη μέρα. Ήθελα αλλά δεν μπορούσα. Σήμερα δεν ήθελα να ήμουν νοσηλεύτρια. Σήμερα θα ήθελα να ήμουν σπίτι, να βλέπω παιδικά και να τρώω δημητριακά στο κρεββάτι. Αλλά τουλάχιστον κανένας δεν ούρλιαζε από πόνο, κανένας δεν πέθανε.
Μια γυναίκα μας λέει ήρωες. Ίσως και να είμαστε. Ίσως και όχι.
Την ψυχολογική και σωματική κατάρρευση την βιώνουμε, και εγώ, κάθε μέρα. Νιώθω περήφανη που τουλάχιστον εγώ, δεν το δείχνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου