Θάνατος

Ο θάνατος αποτελεί ένα αναπόσπαστο κομμάτι στην δουλειά μας.
Βέβαια στους νοσηλευτές θεωρώ πως κοστίζει λίγο παραπάνω σε σχέση με τους υπόλοιπους.

Το πιο τραγικό βέβαια είναι να βλέπεις τον άλλον να πονάει. Εγώ συνήθως δίνω το χέρι μου να το κρατάνε και να το σφίγγουν όσο θέλουν. Καμία φορά το σφίγγω πρώτη εγώ σαν έναυσμα και σχεδόν πάντα πιάνει. Πολλοί ασθενείς δεν έχουν φλέβα και αναγκαζόμαστε να τους τρυπάμε 3-5 φορές την μέρα μέχρι να αποφασιστεί να έρθουν χειρούργοι και να καθετηριάσουν μια υποκλείδιο.

Έχουμε ασθενείς που τους δίνουμε μορφίνη, και δεν τους πιάνει. Πονάνε, ζητάνε παυσίπονο και τι να τους πεις; Ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο παρά να σε ρίξουμε σε κώμα; Δεν λέγονται αυτά. Κι όταν λέμε πονάνε, εννοούμε πως ουρλιάζουν τόσο δυνατά που τους ακούω από την άλλη άκρη της κλινικής.

Κι από τον πόνο στον θάνατο. Στην αρχή δεν ξέρεις πως να αντιδράσεις. Μετά περνάς στο να αγγίξεις λίγο τον ασθενή, να τον κοιτάξεις για λίγα λεπτά. Σε εμάς είναι δύσκολο πολλές φορές να συνειδητοποιήσεις πως πριν 2-3 λεπτά ζούσε, ή έκανες προσπάθεια για να συνεχίσει να ζει.

Κάποιους του βρίσκουμε ήδη νεκρούς. Άλλους προσπαθούμε να τους επαναφέρουμε. Και είναι και κάποιοι που η καρδιά τους σταματάει να στέλνει αίμα κι όμως τους ρίχνεις μια απινίδωση και η καρδιά τους αρχίζει και πάλι να χτυπά.

Εδώ ο θάνατος είναι κάτι σουρεαλιστικό. Τον βλέπεις και τον ζεις καθημερινά. Το αντίθετο από τον πόλεμο. Άνθρωποι άρρωστοι έρχονται να γίνουν καλά και άλλοι υγιής βγαίνουν έξω με όπλα και επιθυμούν να σκοτώσουν ή να σκοτωθούν.

Βγαίνοντας από το νοσοκομείο δεν μπαίνω στην διαδικασία και σε μεγάλα ερωτήματα. Είμαι ακόμα δειλή για τους γιατρούς χωρίς σύνορα, και λυπάμαι γι αυτό. Καμιά φορά σκέφτομαι πριν πέσω για ύπνο κάποιον ασθενή. Ίσως εκείνον που πέθανε και άφησε γυναίκα και παιδί 5 χρονών. Τι να κάνει το παιδί του άραγε; Και η άλλη κυρία  έχασε το παιδί της και κοιμάται με τις φωτογραφίες του αγκαλιά, ενώ αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει.

Όλους μας επηρεάζει ο θάνατος. Είναι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας.
Δεν είναι οι γνώσεις μόνο στην δουλειά αυτή. Ούτε αν αντέχεις το αίμα. Είναι αν αντέχεις τους ανθρώπους, τον πόνο τους, τις σκέψεις τους, το είναι τους. Αν είσαι έτοιμος να ζήσεις κάτι που θα σε αλλάζει μέρα με την μέρα.
Κι όπως οι γιατροί μπορεί να έχουν το σύνδρομο του Θεού, έτσι και εγώ, πείθομαι πως έχω ένα σύνδρομο που με αναγκάζει να αφήνω πίσω ότι έχω στο μυαλό μου, και συγκεντρώνομαι απόλυτα στις ανάγκες του κάθε ασθενή.
Δεν ξέρω αν κάνω γι αυτή την δουλειά. Φοβάμαι όμως, ότι είμαι από τις πιο κατάλληλες περιπτώσεις.