Το ότι κάνουμε αυτή την δουλειά, δεν σημαίνει ότι είμαστε κατώτεροι κανενός. Ούτε του γιατρού. Ο γιατρός ξέρει πολλά περισσότερα πράγματα, έχει γνώσεις και δίνει τις κατάλληλες οδηγίες για να δοθεί ένα φάρμακο. Σπουδάζει τόσα χρόνια για να μπορεί να δώσει την σωστή φαρμακευτική αγωγή και να κάνει και την σωστή διάγνωση.
Εμείς οι νοσηλευτές ακολουθούμε τις εντολές του. Αλλά αν έχεις πρόβλημα με την συμπεριφορά ή την ταχύτητα των νοσηλευτικών ενεργειών, ότι και να πεις στον γιατρό δεν θα μας κάνει "ντα"! Είμαστε συνάδελφοι και κανένας ασθενής δεν θα επιβιώσει αν λείπει ένας από τους δύο!
Σαν νοσηλευτές λοιπόν, που ακούμε και ακούω πολλές φορές την φράση "δεν κάνετε τίποτα" σας έχω πληροφορίες. Θα τρέξουμε το πρωί, ενώ είμαστε μόνο τρία άτομα, ένα θα πάει να τοποθετήσει όλους τους ορούς, άλλο θα πάει για ζωτικά σημεία, στρώσιμο κλινών, τοποθέτηση φλεβών, τοποθέτηση φαρμάκων, ειδοποίηση για εξετάσεις (αξονικές κλπ) αλλαγή φαρμάκων αν έχει αλλάξει ο γιατρός,οτιδήποτε άλλο προκύψει.
Καθησυχάζουμε ασθενείς και συνοδούς, παρηγορούμε, τρέχουμε πάντα όταν κάποιος μας χρειάζεται. Κι όμως, εμείς έχουμε και μια ζωή. Χρειάζεται να ξυπνάμε στις 6.30 και 7.30-8 παρά να κάνουμε λογοδοσία. Σχολάμε στις 3 και σπίτι είμαστε στις 4. Από ΄κει και πέρα ζούμε. Εγώ δηλαδή. Οι υπόλοιπες κοπέλες κάνουν πρωί και μετά νύχτα. Την ίδια μέρα. Γυναίκες με παιδιά. Γυρίζουν από απογευματινή βάρδια στις 11 και μαγειρεύουν για την επόμενη με αποτέλεσμα να κοιμηθούν μετά τις 2 το βράδυ. Συν ότι πρέπει να έχουν παρουσία γονέα. Να είναι στις γιορτές των παιδιών, να τα διαβάζουν, χώρια ότι δουλεύουμε όλες τις ημέρες. Αργίες και μη. Πρωτοχρονιά και Πάσχα. Και κάποιοι δουλεύουν και Πρωτοχρονιά βράδυ.
Κάθομαι για ένα διάλειμμα στην κουζίνα και ακούω την νοσηλεύτρια της δίπλα κλινικής να μιλάει στο τηλέφωνο με το μικρό παιδάκι της. Ίσα ίσα που καταλάβαινε. "Θα έρθω το μεσημέρι εγώ, μην κλαις! Θα έρθω να πούμε παραμύθι και να πάμε και μπαλέτο! Εντάξει αγάπη μου;"
Ακούω από τον 5ο παιδιά να ουρλιάζουν και να φωνάζουν "μαμά" από τον όροφο της παιδιατρικής Και δίπλα η νοσηλεύτρια ανάβει τσιγάρο και μου λέει να κλείσω το παράθυρο γιατί δεν μπορεί να ακούει.
Θα σηκωθεί, θα κάνει νοσηλεία και το βράδυ θα λέει ένα παραμύθι στην κόρη της, είτε το πιστεύει είτε όχι.
Εμείς οι νοσηλευτές, αν και βλέπουμε κάθε μέρα κόσμο να πεθαίνει, δεν συνηθίζουμε τον θάνατο. Ερχόμαστε τόσο κοντά αλλά όταν κλείσουμε την πόρτα του νοσοκομείου πίσω μας φοβόμαστε όπως οι φυσιολογικοί άνθρωποι. Είμαστε αναίσθητες για 8-9 ώρες, μέχρι το τέλος της βάρδιας. Έτσι πρέπει.
Η κυρία της δίπλα κλινικής θα ντύνει καλά το παιδί της πριν το πάει μπαλέτο και κάθε μέρα θα φοβάται μήπως κρυώσει, κι ας ακούει το άλλο παιδί να ουρλιάζει φοβισμένο, εκείνη θα στεναχωρηθεί αν το δικό της απλά κολλήσει μια απλή γρίπη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου